Niemal w każdej psychoterapii ważne jest docieranie do emocji, ich odczuwanie oraz nazywanie. Wiele problemów ludzi wynika z braku kontaktu z własnymi uczuciami. Wolą nie złościć się na innych, bo to może zepsuć relację; wolą się nie smucić, bo ludzie mogą się od nich odsunąć; wolą się nie bać, bo to oznaka słabości… Uważają, że żeby być lubianym, zdobyć awans czy utrzymać partnera trzeba kogoś udawać: być bezkonfliktowym, przebojowym, wyluzowanym, idealnym… Takie tworzenie „fałszywego Ja” czyli pokazywanie się takim jakim chciałbym/powinienem być ma swoją przyczynę. Wiąże się z brakiem wiary w to, że to jaki jestem – jest w porządku, że jestem kochany i akceptowany. Osoby takie często w dzieciństwie były zauważane wtedy, gdy spełniały oczekiwania rodziców albo nie były zauważane w ogóle. Kiedy doświadczały trudnych emocji musiały je ukrywać lub pozostawały samotne. Nic dziwnego, że dorastając również ukrywają swoje prawdziwe ja nie tylko przed innymi, ale nawet przed sobą. Gdy maska, którą noszą przestaje być wygodna, tracą poczucie tożsamości, gubią się w tym kim są i do czego zmierza ich życie. W takiej sytuacji wiele osób zgłasza się na psychoterapię.
Czemu emocje są takie ważne w procesie psychoterapii?
W tym co naprawdę czujemy, kryje się prawda o nas: tym kim jesteśmy i czego potrzebujemy. Emocje stanowią klucz do poznania samego siebie, ponieważ to co nas wewnętrznie porusza i wywołuje silne emocje mówi o nas, o tym co jest dla nas ważne, co trudne, a co z kolei obojętne. Gdy z jakichś względów nie zgadzamy się na swoje emocje albo boimy się siły naszych uczuć, możemy wypierać te emocje, zaprzeczać im lub stosować inne mechanizmy obronne, które odcinają nas od prawdziwego doświadczania.
Literatura:
Greenberg L. S. Terapia Skoncentrowana na emocjach. HARMONIA UNIVERSALIS 2015
Elliot R., Watson J. C., Goldman R. N., Greenberg L. S. Psychoterapia skoncentrowana na emocjach. Wprowadzenie do praktyki i szkolenia psychoterapeutów. Instytut Psychologii Zdrowia 2009